Δύο ώρες μετά την ανακοίνωση της τελικής ετυμηγορίας του δικαστηρίου, μόλις ανακοινώθηκε η απόφαση της έδρας επί του ανασταλτικού χαρακτήρα της έφεσης, συναντήσαμε τον Θεόδωρο Θεοδωρόπουλο, συνήγορο της πολιτικής αγωγής για την υπόθεση των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, και συζητήσαμε στο γραφείο του.
Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε μας μίλησε για τα ποιοτικά χαρακτηριστικά αυτής της ιστορικής απόφασης, που σχετίζονται με την αναγνώριση της ναζιστικής ιδεολογίας της εγκληματικής οργάνωσης ως κινήτρου των εγκλημάτων. Αυτό σε μια στιγμή που αναφέρεται από δημοσιογράφους (σε αθέλητη ίσως ευθυγράμμιση με τα επιχειρήματα των καταδικασμένων ναζιστών) ότι ο ναζισμός δεν ήταν μέρος του κατηγορητηρίου, συνεπώς δεν αφορούσε τη συγκεκριμένη δίκη. Ο Θεοδωρόπουλος επανέρχεται στο ζήτημα και υπενθυμίζει και τη στάση που κράτησε η (διαβόητη πια για την επιείκεια απέναντι στους ναζί εγκληματίες) εισαγγελέας Αδαμαντία Οικονόμου, όταν θεωρούσε τις αναφορές στον Χίτλερ ως ασκήσεις ιστορικής έρευνας, μια «ιστορική προσέγγιση».
Όταν τον ρωτήσαμε σε τι έγινε σοφότερος, τι έμαθε στη διάρκεια αυτών των πεντέμισι ετών που δεν θα μπορούσε να ξέρει εκ των προτέρων, μας ανέφερε δύο πράγματα: τη συλλογική δουλειά των συνηγόρων της πολιτικής αγωγής και τον συγκλονιστικό ρόλο που έπαιξε για τους ίδιους αλλά και για το αντιφασιστικό κίνημα η οικογένεια του Παύλου Φύσσα, και ιδίως η Μάγδα Φύσσα.
Αναφέρθηκε λεπτομερώς στις ποινές, όχι μόνο της ηγετικής ομάδας, αλλά και των μεσαίων στελεχών, π.χ. για τη συνέργεια στη δολοφονία Φύσσα και την απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά των Αιγυπτίων, που θα μπορούσαν να θεωρηθούν επιεικείς.
Ως προς το μέλλον της υπόθεσης, αναφέρθηκε στην παραγραφή των αδικημάτων που αφορούν τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ αλλά και τον κίνδυνο μιας νομοθετικής ρύθμισης που να προσθέτει το οικονομικό όφελος στα όσα συγκροτούν αντικειμενική υπόσταση του εγκλήματος της συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση, που θα είχε ως αποτέλεσμα να αφανιστεί το αδίκημα για τη συγκεκριμένη δίκη.
Όσον αφορά τον όψιμο αντιφασισμό που επιδεικνύεται, ενώ επισημαίνει την ασυνέπεια σε σχέση με τη στάση που κράτησαν πολλοί κατά το παρελθόν, θεωρεί πως συνιστά μια αντικειμενική νίκη του αγώνα κατά του ναζιστικού μορφώματος. Η συνέντευξη καταλήγει με μια διεισδυτική παρατήρηση για την ίδια την πράξη της ένταξης. Σε περιπτώσεις σαν του Μπούκουρα ή της Σκορδέλη, όλες οι μαρτυρίες που αθροίζονται για να πουν οι κοντινοί τους πως πρόκειται για ανθρώπους που ποτέ δεν θα έκαναν κάτι τέτοιο, μας αποδεικνύουν αντίστροφα πώς μεταμορφώνεται σε θηρίο ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας: η εξήγηση είναι η απανθρωποποίηση, η αντιμετώπιση των άλλων σαν να ήταν κατσαρίδες, πράγματα, και όχι άνθρωποι.