Είχε την ατυχία να γεννηθεί σ’ έναν τόπο που ξέρει καλά τι σημαίνει πόλεμος και να φτάσει, μέσα από ένα δύσκολο ταξίδι, σ’ έναν τόπο που ξέρει καλά να βασανίζει, να διώκει, να φυλακίζει, να κυνηγά αθώους ξεριζωμένους. Από το Αφγανιστάν βρέθηκε στη Μόρια, βίωσε το δύσκολο ταξίδι της προσφυγιάς, βασανιστήρια, φυλάκιση. Άντεξε κι ήταν εκεί, στο Ευρωκοινοβούλιο, να βροντοφωνάζει την ιστορία του, για να μην υπάρξει άλλος Χάμιντ. «Αυτή είναι η ιστορία της ζωής μου. Βασικά πρόκειται για την επιβίωσή μου. Ο Χάμιντ άφησε όλα όσα αγαπούσε και τον κατεστραμμένο τόπο γέννησής του κι έψαξε να βρει ένα μέρος να συνεχίσει τις σπουδές του, να ζήσει μια φυσιολογική ζωή. Αντιμετώπισε την απελπισία, τα κλάματα των παιδιών, βίωσε δύσκολες καταστάσεις, ήταν αβοήθητος αλλά αισιόδοξος. Τον πέταξαν στη φυλακή. Ο άνθρωπος που κάθεται μπροστά σας είναι ο Χάμιντ. Ανυπομονώ για τις καλύτερες ήμερες. Έχω ελπίδα. Η ελπίδα ήταν η μοναδική μου φίλη τα τελευταία χρόνια. Δεν είμαι όπως οι υπόλοιποι της Ευρώπης, αλλά είμαι κι εγώ άνθρωπος, όπως τα αδέρφια από την Ουκρανία. Ανήκω στην ανθρώπινη φυλή».