Άγγελος Καλοδούκας: Κάμερα-επεξεργασία εικόνας
Είδαμε την παράσταση “Ο Κροκόδειλος” στο θέατρο Πόρτα και μας έκανε εντύπωση το πως ένα κείμενο του 1865 γραμμένο από τον Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, στην πρώιμη -επαναστατική- του περίοδο μπορεί να είναι επίκαιρο και να μας επιτρέψει να δούμε το παρόν μας διαφορετικά.
Σε σκηνοθεσία Δημήτρη & Ορέστη Σταυρόπουλου, ενός νέου σκηνοθετικού διδύμου, δραστήριου και με πολύ καθαρή και ιδιαίτερη ματιά και με μια ομάδα νέων ηθοποιών η παράσταση καταφέρνει με χιούμορ να προβληματίσει για την πρόοδο, τη φιλία, τη διανόηση αλλά πολύ περισσότερο για την κεντρικότητα του “οικονομικού παράγοντα” πίσω από τις μικρές και μεγάλες αποφάσεις που παίρνουμε και τελικά τον παραλογισμό που αυτή η κεντρικότητα επιβάλει.
Η αφορμή της ιστορίας απλή. Ο Ιβάν Ματβιέιτς μαζί με τη σύζυγό του Γιελιένα Ιβάνοβνα και το φίλο του Σεμιόν Σεμιόνιτς, αποφασίζουν να επισκεφτούν τη στοά. Εκεί εκτίθεται ένας κροκόδειλος που τους έχει κινήσει το ενδιαφέρον. Το θηρίο βρίσκεται σε λήθαργο, δεν ικανοποιεί τις προσδοκίες τους κι έτσι, ο Ιβάν Ματβιέιτς αποφασίζει να το προκαλέσει. Από τη μια στιγμή στην άλλη, βρίσκεται στα δόντια του κροκόδειλου και από εκεί στην κοιλιά του αλλά παραμένοντας ζωντανός! Επικρατεί πανικός. Ο παραλογισμός είναι στον πυρήνα του έργου ενώ ο μόνος που φαίνεται να αποτελεί τη φωνή της λογικής είναι ο φίλος, αφηγητής και κεντρικός ήρωας της ιστορίας Σεμιόν Σεμιόνιτς, που προσπαθεί να παρέμβει ώστε να σώσει το φίλο του.