Η σωρεία καταγγελιών για διάφορες μορφές βίας που συγκροτούν το «ελληνικό metοο», που περιστρέφεται έντονα γύρω από τον χώρο της Τέχνης αλλά και όχι μόνο, φαίνεται ότι θέτουν δύο ζητήματα. Το πρώτο είναι το πώς η μία μαρτυρία, με αρχή αυτήν της Σοφίας Μπεκατώρου, δίνει τον χώρο για την επόμενη, στοιχείο όμως που πάντα παραμένει αποκλειστική επιλογή του θύματος. Το δεύτερο είναι το ερώτημα για το πώς θα υπάρχει μία ριζική αλλαγή, ένα στιβαρό και σοβαρό πλαίσιο προστασίας, ώστε, ακόμα και όταν το ζήτημα φύγει από τα φώτα της δημοσιότητας, η αλλαγή αυτή να συνεχιστεί και να διατηρηθεί.
Μήνες πριν ξεσπάσει αυτό το κύμα καταγγελιών, 14 γυναίκες καλλιτέχνες από διάφορους χώρους είχαν αρχίσει να συζητανε για ένα πρακτικό πλέγμα προστασίας, αλλά και το πώς μπορεί να επαναπροσδιοριστεί ο ρόλος της γυναίκα στην Τέχνη. «Όχι μόνο δηλώσεις. Αλλά λύσεις για το πώς μπορεί ένας άνθρωπος να φερθεί σε σχέση μ’ αυτό. Θέλει να ακολουθήσει τη νομική οδό; Θέλει ψυχολογική υποστήριξη; Θέλει να λάβει δημοσιότητα και να τον βοηθήσει μία πλατφόρμα λίγο πιο ευρεία; Υπάρχουν πολλές γυναίκες η στην Τέχνη. Πώς υπάρχουν; Πώς συνεργάζονται; Είναι εργαζόμενοι δευτέρας ταχύτητας; Με χαμηλότερες αμοιβές; Με υποτίμηση; Με προκατάληψη; Πώς εκπροσωπείται η γυναίκα στην ελληνική τηλεόραση; Ποιοι είναι οι ρόλοι; Ποιοι τα γράφουν αυτά; Γιατί αναπαράγονται το 2021 πια, πολύ συγκεκριμένα σεξιστικά στερεότυπα;»