Μιλήσαμε με την Έφη Λατσούδη, η οποία είναι γνωστή και βραβευμένη για την πολυετή δουλειά που έχει κάνει στο προσφυγικό. Μας έλεγε λοιπόν ότι μπορούμε να μιλάμε ατελείωτα για τις συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων και των μεταναστών. Μπορούμε να πούμε και να ξαναπούμε ότι οι μετανάστες ζουν σε συνθήκες απάνθρωπες και ότι αυτό δεν δικαιολογείται με βάση τα χρήματα που έχουν ξοδευτεί και το ότι δεν είμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση ούτε αυτή η συνθήκη είναι έκτακτη ή αιφνιδιαστική.
Μετά όμως μας είπε το εξής: αυτό που συμβαίνει είναι πολύ απλά και ωμά μία απανθρωποποίηση των προσφύγων. Δεν τους βλέπουμε σαν ανθρώπους. Αν τους αντιμετωπίζαμε σαν ανθρώπους, αυτά που υποφέρουν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Καρά Τεπέ θα ήταν αδιανόητα, δεν θα μπορούσαν ποτέ να συμβούν. Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι μόνο τι συμβαίνει στους πρόσφυγες. Αυτή η στάση που κρατάμε απέναντί τους έχει ως συνέπεια ότι ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας θεωρεί πια φυσιολογική, κανονική αυτή τη συμπεριφορά. Αυτή η στάση ανοίγει το δρόμο στον άνθρωπο που μπορεί να πει «να βουλιάξουν οι βάρκες με τους πρόσφυγες» ή να πει σε έγκυο γυναίκα που είναι μέσα σε βάρκα «να μη γαμιόσουνα σαν τη σκύλα, να μην ήσουν γκαστρωμένη, μωρή».
Θέλει να πει δηλαδή ότι όταν γίνει αυτό το πρώτο βήμα που σε κάνει να μην βλέπεις τον άλλον ως άνθρωπο, μετά οποιαδήποτε θηριωδία είναι πιθανή.
Μας μιλάει για μία βραδιά που έβρεχε καταρρακτωδώς και είχαν πάει στη Μόρια να βοηθήσουν τους ανθρώπους. Οι πρόσφυγες είχαν βάλει πέτρες για να σταθεροποιήσουν τη σκηνή τους είχαν βάλει τα παιδιά τους μέσα, και τους καλούσαν για να τους φιλέψουν φαγητό. Οι άνθρωποι αυτοί λοιπόν θα ζήσουν (ας μην το ξεχνάμε: οι περισσότεροι θα ζήσουν, αλλά έχουμε και θανάτους), θα φύγουν από την Ελλάδα και δεν θα ξεχάσουν ποτέ μα ποτέ στη ζωή τους αυτό που αφήσαμε να γίνει δίπλα στην πόρτα μας.
Διαβάστε ολόκληρο το ρεπορτάζ στο thepressproject.gr